Jan Geert’s column: Grote thema’s, kleine politiek

Grote thema’s, kleine politiek

In wat nu toch echt de tweede golf van de coronapandemie in Nederland wordt genoemd kwam op 1 oktober de gemeenteraad weer bijeen. Althans, gedreven door de omstandigheden: digitaal. Op de virtuele publieke tribune was weer een beeld van wisselende talking heads te zien. Het scherm telt dan negen beelden. Een steeds wisselend panorama dat een interessant inkijkje op die thuiswerkplekken in Delft biedt. Daarbij stel je dan wel de vraag wat nou bepaalt welke hoofden zichtbaar zijn. Dat burgemeester Marja van Bijsterveldt als voorzitter permanent ergens in het palet zichtbaar is, lijkt logisch. Ook is steeds de spreker van het moment in beeld. Maar de keuze van die andere acht hoofden blijft duister. Er valt ook na een lange avond kijken geen pijl op te trekken. Sommige raadsleden blijven heel lang in beeld, ook als ze alleen maar luisteren of ineens zichtbaar iets anders aan het doen zijn, anderen komen nooit in beeld, totdat ze ineens het woord krijgen. Curieus. Er zal wel een bestuurlijk verantwoord algoritme aan ten grondslag liggen.

Op de agenda heel veel wonen. Dat is leuk voor onze PvdA-wethouder Karin Schrederhof. Dan heeft ze tijdens de lange zit van de vergadering ook een actieve rol. Het meest opvallend en tegelijk ook het minst omstreden was een initiatiefvoorstel van de Christen Unie, die samen met PvdA, CDA, GroenLinks, Stadsbelangen Delft, Groep Stoelinga en Onafhankelijk Delft Passende Woonvormen voor Ouderen onder de aandacht bracht. Zelfs een aanpassing van het voorstel via een amendement om ongewenste huurverhogingen bij verhuizingen te voorkomen, kon op ieders steun rekenen. Zelden heeft de raad zo eensgezind opgetreden.

Hoe groot was het contrast met het laatste agendapunt op de bespreekagenda. Zwarte Piet. Delft poogt zich te profileren als een grotere stad, maar de politieke discussie liet zich op dit onderwerp de afgelopen weken als louter dorpspolitiek kennen. GroenLinks, D66 en STIP trokken een heel grote broek aan wierpen een door de burgemeester al enkele jaren in uiterste zorgvuldigheid in de vorm van stille diplomatie uitgevoerd proces van bijbuigen van Zwarte Piet naar roetveegpieten op het politieke hakblok. Grote woorden in de krant dat als de organisatoren van de jaarlijkse intocht niet onmiddellijk Zwarte Piet zouden uitbannen, de subsidiekraan subiet dichtging.

In buurgemeente Den Haag was dat ook al een item en wist het PvdA-initiatief (!) een meerderheid te verwerven. Daar inderdaad geen subsidies meer voor evenementen met Zwarte Piet.

In Delft ontaardde het, tot wanhoop van burgemeester Van Bijsterveldt, in moddergooien met hier en daar tenenkrommende redeneringen over wie nu eigenlijk gediscrimineerd wordt. Moties vlogen in het rond. Die van GroenLinks, D66 en STIP kreeg een steeds minder veroordelend karakter (daarin speelde op de achtergrond onze fractie duidelijk een rol). Vanuit de rechts-populistische hoek kwam een voorstel om dan maar een referendum te houden over de vraag of “Delft” Zwarte Piet eigenlijk wel kwijt wilde. Van Bijsterveldt, gesteund door de CDA-fractie (ingestoken?), riep op beide moties in te trekken. Dat lukte.

Het politieke slagveld overziend vonden GroenLinks, D66 en STIP dat het “goed” was geweest deze discussie te voeren. De VVD, ook pas net op instigatie van Rutte bekeerd tot de roetveegpiet, ging zelfs zover te beweren dat de politiek had gewonnen en dat het nu tijd was voor bruggen bouwen. Maar de enige conclusie kan natuurlijk alleen maar zijn dat iedereen heeft verloren. Burgemeester Van Bijsterveldt moet nu de scherven met de niet onwelwillende organisatoren gaan lijmen, hun voorzitter Weijers kreeg vanuit rechts-populisme een geweldige veeg uit de pan, GroenLinks heeft als grootste coalitiepartij een flinke deuk opgelopen en de raad ging alleen nog on speaking terms uit elkaar door het onderling eens te zijn over gratis mondkapjes voor de minima.