Jan Geert’s column: Duivelse details

Duivelse details

Politieke besluitvorming gaat geregeld over grote zaken. Ideeën en voorstellen die aansturen op een mooie en hoopvolle toekomst. Voor het land, de provincie of de gemeente. Vol welzijn en welbevinden. Maar die om daar te geraken toch ook offers vragen. Tegelijk gaat het dan over tal van kleine effecten, details, die soms uitmaken of een groots idee uiteindelijk positief is of voor te grote, of kwetsbare groepen totaal verkeerd uitpakt. De toeslagenaffaire is daar, juist nu, een wrang voorbeeld van. Toch moeten politici waken voor het zich verliezen in die details als er besluiten over de vergezichten gevraagd worden. In de uitwerkingsfase moeten de politici de soms als futiliteiten ogende details wel nauwkeurig in ogenschouw nemen. In die fase kunnen zo die schadelijke gevolgen of neveneffecten voorkomen worden.
De discussie over het Mobiliteitsplan Delft in de Commissie Ruimte en Verkeer was zo’n debat over een toekomstvisie. Een visie met verstrekkende gevolgen voor de (toekomstige) inrichting van de stad. Formeel was het een politieke discussie over welke doelstellingen en prioriteiten we met z’n allen moeten en willen nastreven en in welke gebieden we die laten gelden. De door het college ingediende definitieve versie van het MPD bood daar alle gelegenheid toe.
Dan is het uiterst teleurstellend te moeten constateren dat het allergrootste deel van het debat over al dan niet actuele details ging. Sommige partijen maakten het zo bont dat men aanpassingen in het visiestuk wil aanbrengen om met specifieke fysieke ingrepen de sociale veiligheid op een fietspad in een uithoek van de stad wil verhogen. Hoe nastrevenswaardig dit punt ook is, het hoort niet thuis in een visiestuk. Het MPD geeft nadrukkelijk aan dat sociale veiligheid een belangrijk aspect is in de uitwerkingen van de mobiliteitsinfrastructuur. Dat zou voldoende waarborg voor de aanpak van die wellicht terecht als sociaal onveilig aangeduide plek in Delft moeten zijn.
De teleurstelling zit ‘m dan vooral in het gebrek aan focus bij de raadsleden. Dat de voorzitter hier niet op ingreep is al beklagenswaardig, maar dat de wethouder geduldig al die op dit moment niet relevante aspecten besprak is dat ook. Zo verliezen we al te gemakkelijk de zindelijkheid van het debat uit het oog. En het maakt een commissievergadering, toch al behept met een traag ritme vanwege de digitale setting, nodeloos lang.
Het is natuurlijk ook lastig om als gemeenteraadslid de dagelijkse werkelijkheid, die je van alle kanten wordt aangeboden en soms zelfs opgedrongen, te abstraheren tot beleidsvragen en oplossingen. Bovendien roemen de meeste raadsleden juist die nabijheid van de praktijk in het politieke werk op het gemeentelijk niveau. Maar toch is een dergelijk distantie wat verwacht mag worden bij besluitvorming over visies.
Het was daarom tekenend dat een knuffelonderwerp als de Nota Dierenwelzijn tot een haast eindeloos gesprek over hoe belangrijk dieren en de aandacht voor zieke en zwakke exemplaren in en rond de stad leidde. Zo tastbaar zijn lang niet alle onderwerpen op een commissieagenda.
Hoezeer ook de lokale politiek in het debat de aansluiting bij de burgers wil houden, hoe aantrekkelijk het daarbij is met voorbeelden uit de dagelijkse praktijk te komen, soms moet het letterlijk over vergezichten gaan. Dan gaat een mobiliteitsvisie nog over behoorlijk concrete zaken. Maar hoe dat verderop dit jaar moet gaan met de bespreking van de Omgevingsvisie? Dat is echt een flinke slag abstracter. Ook in dat debat zullen details een duivelse uitwerking op de juiste afwegingen van de reikwijdte van de vergezichten hebben.

JanGeert van der Post