Voor veel mensen schijnt (betaald) voetbal de belangrijkste bijzaak in het leven te zijn. Gezien de
aandacht in de media, de hoeveelheid mensen die zich ook passief aan de sport overgeven, zou je
inderdaad geneigd zijn voetbal als een belangrijke bijzaak te zien. Zo grijpen intellectuele fans vaak
naar deze formulering om hun passie voor het spelletje te verklaren. Maar ik vermoed dat het vooral
ingegeven is door een valse schaamte, omdat je familie of eventueel je partner of kinderen of zelfs je
baan maatschappelijk gezien veel belangrijker ervaren wordt.
In de lokale politiek vervallen we ook nogal eens in heftige en langdurige debatten over zaken
waarvan je terugblikkend moet zeggen: “was dat nou zo belangrijk?” Debatteren over de hoofdlijnen,
de kaders, alleen zo kan je het dagelijks bestuur écht controleren. Dat staat althans in menig boek zo,
of word je voorgehouden in voorbereidingscursussen voor het politieke handwerk. Maar details zijn
vaak zo verleidelijk, zo tastbaar en zo nauw betrokken op de inwoner/kiezer. Dus vaak gaat het ook
in de gemeenteraad van Delft over kleine zaken rondom de te nemen besluiten.
Beeldkwaliteitsplan
Het voorstel van het college van B&W voor een Beeldkwaliteitsplan voor het Kabeldistrict, een deel
van de nieuwe woon- en werkwijk Schieoevers-Noord, kreeg in het raadsdebat een forse zijweg over
de Gelatinebrug. De brug wil de gemeente bouwen om de nieuwe wijk met het oosten van de stad,
waaronder de TU Campus, te verbinden. Alléén omdat de wethouder in een brief aan de raad een
vooraankondiging deed van extra kosten voor de bouw van deze brug, ontspon zich een heel debat.
Het zou erover moeten gaan of we het Beeldkwaliteitsplan goed wilden keuren, maar het ging
grotendeels ook over de vraag of die brug er nog wel moest komen en dan ook nog over de subvraag
of er futuristische zelfsturende “people movers” overheen moeten kunnen rijden.
Ik weet dat ik tegen bepaalde politieke schenen trap met deze kwalificatie. Want een forse
kostenoverschrijding en een nog niet geheel gedekt budget (ruim 30% ontbreekt nog) is nogal wat.
Maar de raad was nu helemaal niet om een besluit gevraagd. Dat komt later, misschien wel aan het eind van het jaar, aan de orde. Op een moment, zo hield de wethouder de raad voor, wanneer de dekking voor de brug wel volledig geregeld is. Dus waar ging het over?
Wie betaalt de rekening?
Toch debatteerden we driftig over wie de rekening van de brug moet gaan betalen. Maar ook of we
nu al eventuele toekomstige ontwikkelingen moeten frustreren, of dat de ingediende motie over het
schrappen van die people movers zo gelezen moest worden dat we alleen nu in de planvorming geen
rekening met die supermoderne vervoersmiddelen houden. Dan komt er nog bij dat het maar de
vraag is of en wanneer er echt veilige systemen beschikbaar komen en op welke wijze die
zelfsturende vervoersmiddelen zich dan kunnen verhouden tot fietsers en voetgangers. Zijn we dan
tien of misschien wel dertig jaar verder? Het duurde in de raadsvergadering wel even, maar dan heb je in
de stemming ook wat: de motie werd met één stem verschil nipt verworpen.
Het Beeldkwaliteitsplan, overigens, kwam unaniem door de stemming heen. En dat was eigenlijk veel
belangrijker.
