Participatiehek

JanGeert schrijft in deze column over het zogenaamde participatiehek. Een onzichtbaar hek dat bestuurders en gewone mensen van elkaar scheidt en voorkomt dat mensen willen meedoen.

Laatste vergadering van het seizoen

Half juli, een dag voor de schoolvakanties in Delft losbarstten, vergaderde de gemeenteraad voor het laatst in het bestuurseizoen 2020-2021. De agenda kende een forse lading. Vooraf had het presidium bepaald dat er vijf uur (!) spreektijd zou zijn. Dat is dus buiten de tijd die het digitaal stemmen nu eenmaal ook nog kost. Een uur eerder dan normaal begon de vergadering dan ook al om 7 uur.

Brandbrief naar Den Haag

Via het vaststellen van de kadernota gaf de raad het college van B&W de ruimte om de laatste begroting van deze raadsperiode op te stellen. Het is, als al eerder gemeld, geen tijd van overschotten op de begroting. Ook de kadernota beschrijft bezuinigingen, nog bovenop die van het Herstelplan van eind maart. Niet iedereen was blij, ook niet onder de coalitiepartijen. Maar zolang het Rijk niet met extra geld over de brug komt, moet de gemeente wel bezuinigen. Een brandbrief onder het motto ‘Raden in Verzet”, gaat ook van Delft uit naar Den Haag. Bijna de gehele oppositie stemde tegen de kadernota; het instemmen van de coalitiepartijen was niet van ganser harte.

Toekomst in de omgevingsvisie

Hoe de toekomst van de stad er uit mag zien, legde de raad vast in de Omgevingsvisie. Het debat erover was al in de commissie Ruimte en Verkeer van 1 juli gevoerd. Toen sprak een heel groot deel van de raad waardering uit voor het stuk. Het is een visie die niet in beton gegoten is. Er zullen, naar mate we meer zicht krijgen op wat de toekomst ons werkelijk brengt, aanpassingen en bijstellingen volgen. Op één fractie na, de SP, was de hele raad blij met het stuk.

Echt veel stof deed het debat over de ‘Rode Loper’ opwaaien. De PvdA-fractie had recent het initiatief genomen voor een beeldvormende vergadering. Een aantal belangenorganisaties vonden dat er met hun inbreng niets was gedaan. De wethouder was het hier niet mee eens, maar een flink deel van de raad stelde wel vraagtekens bij hoe dat dan was gegaan.

Met name hadden de ontevredenen bezwaren tegen het mengen van voetgangers en andere verkeersdeelnemers in een zogenaamde shared space. Men vroeg zich af of een doorgaande fietsroute wel in te passen was in deze oplossing. Ook het verwijderen van het hek langs het water van de Oude Langedijk riep veel verzet op. Nu mag het hek, vooralsnog, van de wethouder blijven staan. Dat is goed voor de veiligheid, zoals Goriska van Cooten van de PvdA aangaf en fijn voor het historisch gevoel, volgens enkele andere fracties. Maar overeind blijft staan dat het een lastig proces is om bij dit soort projecten de inbreng van bewoners in de stad op de juiste waarde te schatten. Niet alleen bij de ‘Rode Loper’ zijn inwoners ontevreden over de gang van zaken, ook bij de parkeertransitie bleek het moeilijk om de mening van groepen bewoners op een goede manier te verwerken.

Participatiehek als onneembare horde

En dan dat participatiehek. De kloof tussen bestuur en bewoner groeit, overigens met het toenemen van het wantrouwen wederzijds. Bestuurders hebben moeite de kritiek op hun zo doordachte plannen op een goede manier op te pakken en veel bewoners vertrouwen op voorhand de plannen niet. Hier is echt werk aan de winkel. De verkiezingsprogramma’s die de komende maanden het licht zullen zien, moeten daar een antwoord op bieden. Anders wordt het hek tussen bewoners en politiek een onneembare horde. En dat hek mag zeker niet een historische waarde verwerven.

JanGeert van der Post